Για τη συμφωνία των Πρεσπών

Το «Σκοπιανό» είναι η κατάληξη μιας εκφυλιστικής πορείας, μίας προδιαγεγραμμένης ήττας της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Η εκφυλιστική αυτή πορεία ξεκίνησε με το πέρας του Β’ ΠΠ, όπου η Ελλάδα αναγνώρισε την Γιουγκοσλαβία, η οποία ήταν ομοσπονδία κρατών, ένας εκ των οποίων ήταν η λεγόμενη «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Μάλιστα έφθασαν στο σημείο να αναγνωρίσουν de fatco αυτοτελή κρατική υπόσταση στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, αφού όπως προκύπτει από το σχετικό ΦΕΚ όπου δημοσιεύθηκε το ανωτέρω νομοθετικό διάταγμα, και το οποίο φέρει την υπογραφή του επονομαζόμενου από κάποιους «εθνάρχη», Κωνσταντίνου Καραμανλή αλλά και του Ευάγγελου Αβέρωφ, «Αι αιτήσεις δικαστικής αρωγής υποβάλλονται δια των αντιστοίχων Υπουργείων Δικαιοσύνης, άτινα αλληλογραφούσι προς τούτο απευθείας μεταξύν των (όσον αφορά την Γιουγκοσλαυΐαν τα υπουργεία δικαιοσύνης των Λαϊκών Δημοκρατιών της Σερβίας, Κροατίας, Σλοβενίας, Βοσνίας – Ερζεγοβίνης, Μακεδονίας και Μαυροβουνίου».

Η απάντηση που ακούγεται συχνά είναι ότι «δεν ήταν ανεξάρτητο κράτος». Δυστυχώς όμως και κράτος ήταν και διεθνή υπόσταση του αναγνώρισε ο Καραμανλής, αφού δέχθηκε ότι η Ελλάδα δε θα επικοινωνεί επίσημα με το Υπουργείο Δικαιοσύνης της Γιουγκοσλαυΐας, αλλά με αυτό του κράτους της «Μακεδονίας». Ως γνωστόν τα κράτη δεν επικοινωνούν με τα καντόνια ή τα αυτόνομα κρατίδια που συγκροτούν μια ομοσπονδία, αλλά με την κεντρική κυβέρνηση.

Αυτό άλλωστε ήταν το ευχαριστώ της Ελλάδας προς τον Τίτο για τη μεταστροφή της στάσης του στον Εμφύλιο, αλλά και της τότε διαφοροποίησής του με τον Στάλιν. Ήταν άλλωστε η περίοδος του γενικότερου «ξεπουλήματος» των εθνικών μας θεμάτων, αφού την ίδια περίοδο οι δύο αυτοί πολιτικοί πρωτοστάτησαν στην υπογραφή των συμφωνιών Ζυρίχης – Λονδίνου για το Κυπριακό, με τα γνωστά αποτελέσματα. Ένα εκ των οποίων είναι το ότι ο Καραμανλής, είτε ως ΠΘ είτε ως ΠτΔ, ουδέποτε επισκέφθηκε την Κύπρο.

Το εκπληκτικότερο όλων όμως είναι, ότι το συγκεκριμένο Ν.Δ εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα και αποτελεί αντικείμενο αναφοράς σε σχετικές δίκες και στοιχείο της νομολογίας του Α.Π και άλλων δικαστηρίων της χώρας μας (βλ. 1809/2009 ΑΠ, 30/2010 ΕΙΡ Γουμένισας).

Χρειάστηκε λοιπόν πολλά χρόνια για να κατανοήσουμε το περίφημο «δάκρυ» του Καραμανλή για την Μακεδονία. Μάλλον ήταν από τύψεις.